And just like that, 2023 is about to end. To be honest, I’m not sure if I want it to end. Because after some very difficult years, 2023 has been surprisingly good to me. Not only have I achieved some amazing milestones, I’ve also achieved one of my biggest goals in life: to just feel happy, which I did for most of the time. And that’s what I am most thankful for this year, because it’s not an average to me.
‘Muziek is de taal van het hart.’ Het is een uitspraak waarin veel muziekliefhebbers zich waarschijnlijk wel in kunnen vinden. De liefde voor muziek is universeel – uitzonderingen daargelaten. Tegelijkertijd zijn mensen verhalenvertellers. We vertellen verhalen over onze levens, over gebeurtenissen, over ideeën, over elkaar. En uiteindelijk veranderen we zelf in een verhaal wanneer we deze wereld verlaten. En toch. Toch hebben we regelmatig moeite de juiste woorden voor onze verhalen te vinden. Met als resultaat dat we allemaal een soort van eilandjes zijn en de afstand naar elkaar niet kunnen overbruggen.
“I say a prayer for the motivation / Keep me solid so I stay on track”
Het begin van een nieuw jaar is niets anders dan het begin van een nieuwe dag. Vaak moe, soms energiek. Maar verder is er vrij weinig veranderd. Nieuw jaar, zelfde onzin. Maar dit jaar lijkt het alsof het nieuwe jaartal toch een virtuele barrière is geweest, voor mij in ieder geval. Een wegafzetting, waar je zelf met moeite tussen de blokkerende auto’s en spijkermatten een weg doorheen hebt gebaand, zowaar zonder schade te maken, terwijl je belagende achtervolgers wel zijn opgehouden. Met als resultaat dat je het jaar begint met een voorsprong.
2022: An Open Letter
“How I wish I could walk through the doors of my mind | Hold memory close at hand | Help me understand the years”[1]
It’s the final day of the year again, which means we’re once again going to take a walk through my mind. Through memories and thoughts. Thoughts on this year, thoughts on the years before. Thoughts on the future years, starting with the next one. I’m not sure they help me understand them, but we can have at least one last walk of the year.
“We do not have the ideal world, such as we would like, where morality is easy because cognition is easy. Where one can do right with no effort because he can detect the obvious.” | Philip K. Dick – The Man in the High Castle (p. 216)
Als je iemand vraagt of diegene van zichzelf vindt dat die een goed persoon is, dan is de kans groot dat diegene daar een bevestigende reactie op geeft. We vinden onszelf immers een bovengemiddeld goed mens, net als dat we onszelf bovengemiddeld grappig en bovengemiddeld leuk vinden (wat uiteraard paradoxaal en daardoor niet mogelijk is). Maar waarom zouden we eigenlijk een goed mens willen zijn? Het leven heeft vaak genoeg laten zien dat mensen met veel slechte daden kunnen wegkomen. Bestaat iets als karma eigenlijk wel, of is het een utopische illusie waarvan we dolgraag zouden willen dat die bestond? En toch proberen velen van ons goed te zijn, maar worden we vervolgens keer op keer teleurgesteld en gepijnigd wanneer ons iets slechts overkomt. Waarbij we onszelf de vraag stellen: …
A year ago I wrote and performed an end-of-the-year-speech for the first time. It was called ‘United In Silence’, which refers to the many losses of 2020. And also that even though silence is universal, the silence from a specific human being is personal. And here I am, for the sixth year in a row, changing my personal silence into my personal voice. Putting words on paper, not sure yet which words will appear.
Words can change everything, but, at the same time, they can’t change anything at all. When said or written, they can travel through space and time. They’re easily gone or forgotten, but at the same time they can stay forever.
Ik zit in een kroeg, wanneer opeens een half aangeschoten man naar me toe komt en me de volgende vraag stelt: “Stel dat je een munt bent, welke munt zou je dan zijn?” Het is een zeer willekeurige vraag op een zeer willekeurig moment. Maar ik kan het niet loslaten. Want als ik een munt zou zijn, welke munt zou ik dan zijn? Zou ik een twee euro zijn, omdat ik een hart van goud heb? Zou ik een één eurocent zijn, omdat ik onzichtbaar ben en niks waard ben? Zou ik een twintig eurocent zijn, omdat ik er uniek uitzie? Zou ik een tien cent zijn, omdat ik een tien ben? Of juist een vijf cent, omdat ik net geen voldoende ben? Zou ik een één eurostuk zijn, omdat ik me naar buiten toe altijd mooi presenteer, maar me van binnen toch vaak grauw voel? Of zou ik een vijftig cent zijn, die voor van alles en nog wat wordt gebruikt?
Zou je me kunnen helpen? Ik ben namelijk op queeste. Al jaren, overigens. Je weet wel, zo’n eeuwigdurende zoektocht waarbij je uiteindelijk hetgeen dat je zoekt niet vindt. Maar juist doordat je het niet vindt, vind je wel iets in jezelf. Ik ben op zoek naar een knop. Of beter gezegd, een schakelaar. Een aan-/uitschakelaar. Een schakelaar voor mijn emoties. Te veel gevoelens. Te veel gedachtes. Het is te vergelijken met de hoeveelheid afval in de wereld; het is te veel, je weet niet waar je het moet laten, dus dump je het maar ergens waar het alles kapotmaakt. Een eindeloze waterval, een overstroming, permanent aan het verdrinken, maar wel blijven leven. En wat zou die schakelaar dan oh zo fijn zijn. Er is echter wel een nadeel aan het gebruiken van deze schakelaar; ik verlies er ook mijn menselijkheid mee.
2020: An Open Letter
“Reality is that which refuses to go away when I stop believing in it.” – Philip K. Dick
It’s kinda weird to write a short memoir after a year like 2020. And it’s also kinda weird to share my yearly photo with fireworks that look like a freedom pigeon; in a year without fireworks and with a bit less freedom than before. And still I’d like to write something about my own year.
Normaal gesproken wanneer ik een groep toespreek, begin ik met een stilte. Een lange stilte. Tien seconden. Vijftien seconden. Twintig seconden. Ik kijk dan rond in het publiek, kijk wie daar allemaal zit, kijk welke mensen ik toespreek. En, naarmate de stilte langer duurt, ook zien hoe ze daarop reageren. Naarmate het langer stil is, gaan ze zich ongemakkelijker voelen. Dan gaan ze om zich heen kijken, anderen aankijken. Ongemakkelijk naar elkaar lachen, zich afvragend wanneer die man voor de groep eindelijk gaat beginnen met praten. Dit is als schrijver veel lastiger. Ik zie geen publiek dat ik toespreek, ik kan enkel mezelf zien. En toch gebruik ik graag de stilte, de lange stilte, of de te lange stilte, als opening. Wie zich tijdens een stilte op zijn gemak voelt, heeft de macht over degenen die zich daar niet comfortabel genoeg bij voelen. Totdat het tijd is om de stilte te doorbreken.