2020: An Open Letter
“Reality is that which refuses to go away when I stop believing in it.” – Philip K. Dick
It’s kinda weird to write a short memoir after a year like 2020. And it’s also kinda weird to share my yearly photo with fireworks that look like a freedom pigeon; in a year without fireworks and with a bit less freedom than before. And still I’d like to write something about my own year.
Normally when I speak to a group, I start with a silence. A long silence. Ten seconds. Fifteen seconds. Twenty seconds. I look around the audience, see who is there, see which people I speak to. And, as the silence lasts longer, see how they react to it. The longer it’s quiet, the more uncomfortable they start to feel. Then they start looking around, looking at others. Smiling uncomfortably at each other, wondering when that man in front of the group will finally start talking. This is much more difficult as a writer. I don’t see an audience to speak to, I can only see myself. And yet I like to use the silence, the long silence, or the too long silence, as an opening. Those who feel comfortable during a silence have the power over those who are not comfortable enough with it. Until it’s time to break the silence.
Normaal gesproken wanneer ik een groep toespreek, begin ik met een stilte. Een lange stilte. Tien seconden. Vijftien seconden. Twintig seconden. Ik kijk dan rond in het publiek, kijk wie daar allemaal zit, kijk welke mensen ik toespreek. En, naarmate de stilte langer duurt, ook zien hoe ze daarop reageren. Naarmate het langer stil is, gaan ze zich ongemakkelijker voelen. Dan gaan ze om zich heen kijken, anderen aankijken. Ongemakkelijk naar elkaar lachen, zich afvragend wanneer die man voor de groep eindelijk gaat beginnen met praten. Dit is als schrijver veel lastiger. Ik zie geen publiek dat ik toespreek, ik kan enkel mezelf zien. En toch gebruik ik graag de stilte, de lange stilte, of de te lange stilte, als opening. Wie zich tijdens een stilte op zijn gemak voelt, heeft de macht over degenen die zich daar niet comfortabel genoeg bij voelen. Totdat het tijd is om de stilte te doorbreken.
She asked how I was feeling. Empty. She asked if I could specify that. But when everything is empty, you can’t find the right words. Or words at all. In such cases, all that remains is a sound of absence.
Ze vroeg hoe ik me voelde. Leeg. Ze vroeg of ik dat kon preciseren. Maar als alles leeg is, dan kan je ook geen juiste woorden meer vinden. Of überhaupt woorden. In dergelijke gevallen is het enige dat resteert een geluid van afwezigheid.
“If I could only reach you.. that would really be a breakthru” | Queen – Breakthru
I didn’t keep it dry. Again not. For the third time. I couldn’t keep it up for 110 minutes without getting tears in my eyes. And that while I already knew what was going to happen. But maybe it hit me just as much as the first two times, because I knew what would happen, and how it would happen. This time I watched the film in a different way.
“If I could only reach you.. that would really be a breakthru” | Queen – Breakthru
Ik hield het niet droog. Alweer niet. Voor de derde keer. 110 minuten volhouden zonder een brok in m’n keel te krijgen of tranen in m’n ogen te krijgen lukte me gewoon niet. En dat terwijl ik inmiddels allang wist wat er zou gaan gebeuren. Maar misschien raakte het me nu net zo veel als de eerste twee keer, juist omdat ik wist wat er zou gebeuren, en hoe het zou gebeuren. Ik keek de film deze keer namelijk op een andere manier.
In February I taught a series of MoneyWays classes to a school on behalf of Diversion. During these lessons we discuss money with pupils and students, where as a peer-educator, as my position is called, I am open about my own money matters. One of the things we share with the students is our stumbling blocks, in other words, everything that does not always go well in, in this case, the financial area. One of my stumbling blocks is that I never look at my money when a band or artist announces a concert; if I want to go, I immediately buy a ticket, without looking at the money in my account. A number of students thought that was strange; why should I go to concerts when I might as well watch live streams or recordings of old concerts on the internet? Meanwhile I am actually at home watching those live streams and old concert recordings. After all, all concerts have been cancelled. I eventually followed the advice of the students.
In februari gaf ik namens Diversion een lessenreeks MoneyWays aan een school. Tijdens deze lessen gaan we met scholieren en studenten in gesprek over geld, waar ikzelf als peer-educator, zoals mijn functie heet, open ben over mijn eigen geldzaken. Een van de dingen die we delen met de leerlingen en studenten zijn onze struikelblokken, oftewel alles wat niet altijd helemaal goed gaat op, in dit geval, financieel gebied. Een van m’n struikelblokken is dat ik nooit kijk naar mijn geld wanneer een band of artiest aan concert aankondigt; als ik wil gaan, dan koop ik meteen een ticket, zonder te kijken naar het geld op m’n rekening. Een aantal leerlingen vond dat raar; waarom zou ik naar concerten gaan als ik net zo goed livestreams of opnames van oude concerten op internet kan kijken? Inmiddels zit ik thuis daadwerkelijk die livestreams en oude concertopnames te kijken. Alle concerten zijn immers afgelast. Ik heb het advies van de leerlingen toch maar opgevolgd.
“The point where we break gets closer every day. But where do we go?” | Rise Against – I Don’t Want to Be Here Anymore
I think it is inappropriate to immediately continue to post nice messages again after last week, as if nothing has happened at all. What would my own article from last Monday be worth then? That I pay brief attention to the anti-racism movement, but that I do nothing with it afterwards? As I wrote in that article; I don’t like to participate in anything just because everyone is doing it at the time. At the same time, I don’t want to pay too much attention to it either, because that can be counterproductive; if people read too much about a particular topic or if they come across it too often, interest slowly but surely disappears. In addition, I want this website to focus on creative freedom, without any agenda. That is why I decided that this article will be a combination of different parts, in which, on the one hand, I still want to dwell on the anti-racism movement, but on the other hand, I also want to pay attention to beautiful things in life. Because if there aren’t any beautiful things in life, then why would you fight for anything at all?