Coin-cidental Question

Geplaatst op door Justin

I’m in a bar, when suddenly a half-drunk man comes up to me and asks me the following question: “If you were a coin, which coin would you be?” It’s a very random question at a very random moment. But I can’t let it go. Because if I were a coin, what coin would I be? Would I be a two euros, because I have a heart of gold? Would I be a one euro cent because I’m invisible and worth nothing? Would I be a twenty cents because I look unique? Would I be a ten cents because I am a ten? Or just five cents, because I’m just not enough? Would I be a one euro piece because I always present myself beautifully on the outside, but often feel gray inside? Or would I be a fifty cents, used for anything and everything?

Lees verder “Coin-cidental Question” →

Coin-cidental Question [NL]

Geplaatst op door Justin

Ik zit in een kroeg, wanneer opeens een half aangeschoten man naar me toe komt en me de volgende vraag stelt: “Stel dat je een munt bent, welke munt zou je dan zijn?” Het is een zeer willekeurige vraag op een zeer willekeurig moment. Maar ik kan het niet loslaten. Want als ik een munt zou zijn, welke munt zou ik dan zijn? Zou ik een twee euro zijn, omdat ik een hart van goud heb? Zou ik een één eurocent zijn, omdat ik onzichtbaar ben en niks waard ben? Zou ik een twintig eurocent zijn, omdat ik er uniek uitzie? Zou ik een tien cent zijn, omdat ik een tien ben? Of juist een vijf cent, omdat ik net geen voldoende ben? Zou ik een één eurostuk zijn, omdat ik me naar buiten toe altijd mooi presenteer, maar me van binnen toch vaak grauw voel? Of zou ik een vijftig cent zijn, die voor van alles en nog wat wordt gebruikt?

Lees verder “Coin-cidental Question [NL]” →

Quest for a Switch

Geplaatst op door Justin

Could you help me? I’m on a quest. For years, by the way. You know, such an everlasting quest where you eventually don’t find what you’re looking for. But because you don’t find it, you do find something in yourself. I’m looking for a button. Or rather, a switch. An on/off switch. A switch for my emotions. Too many feelings. Too many thoughts. It can be compared to the amount of waste in the world; it’s too much, you don’t know where to put it, so just dump it somewhere where it’ll destroy everything. An endless waterfall, a flood, permanently drowning, but living on. And such a switch would be oh so nice at such a that. However, there’s a downside to using this switch; I also lose my humanity with it.

Lees verder “Quest for a Switch” →

Zoektocht naar een Schakelaar

Geplaatst op door Justin

Zou je me kunnen helpen? Ik ben namelijk op queeste. Al jaren, overigens. Je weet wel, zo’n eeuwigdurende zoektocht waarbij je uiteindelijk hetgeen dat je zoekt niet vindt. Maar juist doordat je het niet vindt, vind je wel iets in jezelf. Ik ben op zoek naar een knop. Of beter gezegd, een schakelaar. Een aan-/uitschakelaar. Een schakelaar voor mijn emoties. Te veel gevoelens. Te veel gedachtes. Het is te vergelijken met de hoeveelheid afval in de wereld; het is te veel, je weet niet waar je het moet laten, dus dump je het maar ergens waar het alles kapotmaakt. Een eindeloze waterval, een overstroming, permanent aan het verdrinken, maar wel blijven leven. En wat zou die schakelaar dan oh zo fijn zijn. Er is echter wel een nadeel aan het gebruiken van deze schakelaar; ik verlies er ook mijn menselijkheid mee.

Lees verder “Zoektocht naar een Schakelaar” →

2020: An Open Letter

2020: An Open Letter

Geplaatst op door Justin

2020: An Open Letter

“Reality is that which refuses to go away when I stop believing in it.” – Philip K. Dick

It’s kinda weird to write a short memoir after a year like 2020. And it’s also kinda weird to share my yearly photo with fireworks that look like a freedom pigeon; in a year without fireworks and with a bit less freedom than before. And still I’d like to write something about my own year.

Lees verder “2020: An Open Letter” →

United In Silence (2020 End of Year Speech)

Geplaatst op door Justin

 

 

 

 

 

 

 

Normally when I speak to a group, I start with a silence. A long silence. Ten seconds. Fifteen seconds. Twenty seconds. I look around the audience, see who is there, see which people I speak to. And, as the silence lasts longer, see how they react to it. The longer it’s quiet, the more uncomfortable they start to feel. Then they start looking around, looking at others. Smiling uncomfortably at each other, wondering when that man in front of the group will finally start talking. This is much more difficult as a writer. I don’t see an audience to speak to, I can only see myself. And yet I like to use the silence, the long silence, or the too long silence, as an opening. Those who feel comfortable during a silence have the power over those who are not comfortable enough with it. Until it’s time to break the silence.

Lees verder “United In Silence (2020 End of Year Speech)” →

Verenigd In Stilte (2020 Eindejaarsspeech)

Geplaatst op door Justin

 

 

 

 

 

 

 

Normaal gesproken wanneer ik een groep toespreek, begin ik met een stilte. Een lange stilte. Tien seconden. Vijftien seconden. Twintig seconden. Ik kijk dan rond in het publiek, kijk wie daar allemaal zit, kijk welke mensen ik toespreek. En, naarmate de stilte langer duurt, ook zien hoe ze daarop reageren. Naarmate het langer stil is, gaan ze zich ongemakkelijker voelen. Dan gaan ze om zich heen kijken, anderen aankijken. Ongemakkelijk naar elkaar lachen, zich afvragend wanneer die man voor de groep eindelijk gaat beginnen met praten. Dit is als schrijver veel lastiger. Ik zie geen publiek dat ik toespreek, ik kan enkel mezelf zien. En toch gebruik ik graag de stilte, de lange stilte, of de te lange stilte, als opening. Wie zich tijdens een stilte op zijn gemak voelt, heeft de macht over degenen die zich daar niet comfortabel genoeg bij voelen. Totdat het tijd is om de stilte te doorbreken.

Lees verder “Verenigd In Stilte (2020 Eindejaarsspeech)” →

Will you Mary me?

Geplaatst op door Justin

“If I could only reach you.. that would really be a breakthru” | Queen – Breakthru

I didn’t keep it dry. Again not. For the third time. I couldn’t keep it up for 110 minutes without getting tears in my eyes. And that while I already knew what was going to happen. But maybe it hit me just as much as the first two times, because I knew what would happen, and how it would happen. This time I watched the film in a different way.

Lees verder “Will you Mary me?” →