“The point where we break gets closer every day. But where do we go?” | Rise Against – I Don’t Want to Be Here Anymore
Ik vind het ongepast om na afgelopen week weer meteen verder te gaan met het vrolijk posten van leuke berichten, alsof er helemaal niks is gebeurd. Wat zou mijn eigen artikel van afgelopen maandag dan ook nog waard zijn? Dat ik kort aandacht besteed aan de antiracismebeweging, maar dat ik daar daarna niks meer mee doe? Zoals ik in dat artikel al schreef; ik houd er niet van om mee te doen aan iets omdat iedereen dat op dat moment doet. Tegelijkertijd wil ik ook weer niet te veel aandacht eraan besteden, want dat kan juist averechts werken; als mensen te veel over een bepaald onderwerp lezen of wanneer ze het te vaak tegenkomen, dan verdwijnt de interesse langzaam maar zeker. Daarnaast wil ik deze website gericht hebben op creatieve vrijheid, zonder enige agenda. Daarom heb ik besloten dat dit artikel een combinatie van verschillende onderdelen wordt, waarin ik enerzijds nog wel stil wil staan bij de antiracismebeweging, maar anderzijds juist ook weer aandacht wil besteden aan mooie dingen in het leven. Want als die er niet zijn, waarom zou je dan überhaupt ergens voor vechten?
Een paar maanden geleden schreef ik over het gebrek aan waardering voor muziekvideo’s en dat ik daar meer aandacht aan wil besteden. Nadat ik eerder al de muziekvideo van Angels van Tom Walker heb besproken, vind ik dit eigenlijk wel een geschikt moment om het te hebben over de muziekvideo van I Don’t Want to Be Here Anymore van Rise Against. Daar waar Angels een zeer persoonlijk verhaal is, is I Don’t Want to Be Here Anymore juist gericht op de samenleving als geheel, wat mooi te koppelen is aan de antiracismebeweging. Laat ik eerlijk wezen dat ik op m’n shortlist met muziekvideo’s in eerste instantie deze video niet eens had geplaatst, maar bij nader inzien is het zeer geschikt voor de huidige situatie.
Ik kan me voorstellen dat m’n verhaal tot nu toe lichtelijk verbazing kan creëren. De titel van het artikel klinkt immers vrij duister, evenals de titel van het nummer, die vrij suïcidaal klinkt. Bij een titel als “I Don’t Want to Be Here Anymore” denk je waarschijnlijk in eerste instantie aan het individu dat hier niet meer wilt zijn, in plaats van aan de plek waar de persoon niet meer wilt zijn. Tim McIlrath, leadzanger van Rise Against en tevens schrijver van dit nummer, liet eens in een interview optekenen dat hij de duistere en suïcidale interpretatie van dit nummer niet eens had opgemerkt, totdat iemand hem daarop attendeerde. Voor hem was het nummer juist allesbehalve duister, in tegenstelling tot wat de songtekst doet vermoeden.
“No longer recognize the place that I call home
No longer recognize this face as my own
Somewhere, this fate, I lost control
I don’t want to be here anymore
I know there’s nothing left worth staying for
Your paradise is something I’ve endured
See I don’t think I can fight this anymore
I’m listening with one foot out the door
But something has to die to be reborn
I don’t want to be here anymore”
(Tekst gaat verder onder video. Muziekvideo van Rise Against’s nummer I Don’t Want to Be Here Anymore, van hun album The Black Market, uitgebracht in 2014.)
Zoals ik eerder heb gezegd, stond deze muziekvideo niet op m’n shortlist van video’s die ik in eerste instanties wilde delen. Toch is ook deze video op z’n eigen manier indrukwekkend. Er worden veel statistieken en gebeurtenissen over geweld, oorlog, terrorisme, dierenleed, extremisme, schietpartijen en kidnapping gedeeld die worden gecombineerd met korte gesproken teksten. Uiteraard moet kritisch worden gekeken naar de beweerde uitspraken en statistieken. Ik ben zelf niet wezen factchecken, maar er zal wel een kern van waarheid zitten in de uitspraken. Tegelijkertijd blijft Rise Against een Amerikaanse band en is een deel van de gedeelde beweringen vanuit een Amerikaans perspectief gedeeld, waar dan ook rekening mee moet worden gehouden. Ondanks deze kritische voetnoten is de onderliggende boodschap van de video wel duidelijk.
“We backed down
We took ‘no’ for answers far too long
We felt those walls close around”
En deze onderliggende boodschap is niet dat we allemaal depressief moeten worden van hoe vreselijk de wereld is en dat we een einde aan ons leven moeten maken. Dat is niet het idee achter het nummer, ondanks dat het wel zo lijkt. Nee, het idee achter I Don’t Want to Be Here Anymore zit niet in het gedeelte Be, maar in het Here. Je wilt niet meer hier zijn, in plaats van dat je niet meer hier wilt zijn. En dat is ook de boodschap die Tim McIlrath met dit nummer wilde overbrengen. Voor hem is het geen nummer over opgeven en weggaan, maar juist een nummer dat oproept om verandering te realiseren in de wereld om je heen. Als de wereld niet is zoals je wilt dat die is, als je niet in deze wereld wilt leven, dan ga je zelf eraan bijdragen dat er een wereld wordt gecreëerd waarin je wel wilt leven. McIlrath ziet het niet meer hier willen zijn dan ook als iets goeds, vooral als hetgeen waar je niet meer wilt zijn een gevaarlijke, schadelijke of negatieve situatie is.
De antiracismebeweging past perfect in dit idee. Niet opgeven en weggaan omdat de wereld niet is zoals je zou willen dat die is, maar de wereld proberen te veranderen in een wereld waarin je wel zou willen leven; een wereld waarin racisme niet meer bestaat en waar zwarte en witte mensen gelijk zijn. Weg met de gevaarlijke, schadelijke en negatieve wereld. En dat zijn ook precies de woorden waar het nummer mee eindigt.
“We need a better way
We need to let go”
Gerelateerde berichten:
Volgende bericht: Eenzame Schrijver, Anonieme Lezer
Vorige bericht: Post-Amerika [NL]
Blijf op de hoogte van nieuwe berichten door te volgen via e-mail, Facebook of Instagram.